Hayatım boyunca kendime, insanların neden yalnızlıktan bu denli korktuğuyla ilgili tatmin edici bir açıklama yapamadım. Yalnızlık sözcüğü insanlara beraberinde hep korkuyu, endişeyi getiriyor. Halbuki Nietzsche ne güzel söylemiş: “Fazla bıkkınlığın, keyifsizliğin, can sıkıntısının – dostlar, kitaplar, ödevler, tutkular içermeyen bir yalnızlığı beraberinde getirmesi gereken tüm bunların – ödülü olarak, kendine ve doğaya en derin dönüş için çeyrek saatler alınır. Can sıkıntısından tamamen kaçan, kendisinden de kaçmaktadır.”
Bence insanın kendini bulma yöntemidir yalnızlık. Canını sıkan şeylerden uzaklaşma ve huzura erme biçimidir. Hayattan soyutlanma; kendi hayalleriyle, umutlarıyla, sevinçleriyle ve üzüntüleriyle baş başa kalmaya sebep olan ender şeylerden biridir. İnsanların fikirlerini çok fazla umursamadan kendi doğru ve yanlışlarının farkına varma ve aynı zamanda kendi fikrince en iyiye ulaşma eylemidir.
Fakat yalnızlık insanın ruhuna işlememelidir kanımca. Yine Nietzsche bir kitabında, “Bir derin kuyuya benzer yalnızlık. Taş atmak kolaydır içine; ama bu taş dibe inecek olursa kim çıkarabilir?” demiş.
İnsanların kendilerini bu kadar yalnız hissettirecek şeylerden elinden geldiğince kaçınması gerekir. İşte burada umursamazlık devreye girer. Konfüçyus’un şu sözüyle yazımı bitirmek isterim:
“Zayıf insanlar intikam isterler, güçlü insanlar affederler, zeki insanlar ise umursamazlar.”
